Het was een zonnige middag in Amsterdam, en ik besloot mijn favoriete docent van het Amsterdam Culinary Institute, Chef Marieke, te verrassen met een zelfgemaakte taart. Ze was geduldig geweest met mijn onhandige mesvaardigheden en aangebrande gebakjes, en moedigde me altijd aan om door te blijven oefenen. Ik wilde mijn dankbaarheid tonen met iets zoets.

Ik koos voor een klassieke Nederlandse appeltaart, terwijl ik haar tips uit de les herinnerde. In mijn kleine appartementkeuken mengde ik boter en bloem tot een kruimelig deeg, sneed voorzichtig appels en bestrooide ze met precies de juiste hoeveelheid kaneel. Het recept was simpel, maar door mijn zenuwen voelde het als een eindexamen. Toen de oven de kamer vulde met een warme, zoete geur, hield ik mijn vingers gekruist. Toen de timer ging, zag het gouden rasterdeeg er bijna professioneel uit. Ik pakte de taart zorgvuldig in, straalde van trots.

Op school gaf ik de taart aan Chef Marieke tijdens een pauze. Haar ogen lichtten op toen ze een hap nam en goedkeurend knikte. “Niet slecht, Alex! Je hebt geoefend,” zei ze met een glimlach. Dat moment voelde beter dan welke cijfer dan ook.

Later die dag liep ik naar een nabijgelegen park, nog steeds vol van mijn succes. Een groepje lokale kinderen speelde cricket op het gras, hun gelach weerklonk. Ze zagen me en wenkten me, want ze hadden een speler te kort. Ik had jaren geen cricket gespeeld, maar hun enthousiasme werkte aanstekelijk. “Kom op, jij mag slaan!” riep een jongen genaamd Finn, terwijl hij me een knuppel toewierp.

Ik deed mee met hun geïmproviseerde spel en stond tegenover een wiebelende worp van een meisje met vlechten. Mijn eerste slag miste, wat gelach opleverde, maar bij de tweede sloeg ik hard en klonk een bevredigend tikje, waardoor de bal rolde. De kinderen juichten alsof ik een eeuwige score had gemaakt. We speelden urenlang, rennend, lachend en ontwijkend. Ik leerde Finn hoe hij de knuppel beter moest vasthouden, en hij liet me een slinkse spinbal zien. Tegen het einde was ik bezweet, grasvlekken op mijn kleren, en gelukkiger dan de hele week.

Toen de zon laag stond, fietste ik naar huis en speelde ik de dag nog eens in mijn hoofd. De taart voor Chef Marieke was een klein gebaar, maar haar glimlach maakte het elke seconde waard. En cricket spelen met die kinderen herinnerde me eraan hoe vreugde kan komen uit de eenvoudigste momenten. Amsterdam leert me meer dan koken—het laat me zien hoe eten en plezier mensen samenbrengen.